Pessoas que usam bonés-com-hélice, czyli Ludzie, którzy noszą czapki ze śmigiełkiem to zbiór 44 (czy ta liczba jest tutaj pRzYpAdKoWa? Znając pana Fernandesa i jego komiskowe taktyki można założyć, że nie) jednostronicowych żartów rysunkowych, określanych mianem cartoons. Jest to książkowe wydanie historyjek, które JCF tworzył dla belgijskiego wydawnictwa La Cafeterie, uzupełnione wcześniej niepublikowanym materiałem.
Bardzo dużo o zawartości tej książeczki mówi podtytuł: mały katalog zaburzeń umysłowych. Wszystkie postacie, które spotykamy na jego kartach mają nieproporcjonalnie wielkie łepetyny i dosyć dziwaczne problemy… Ktoś słyszy w głowie pieśni zmarłych śpiewaków operowych, ktoś inny uważa że jest kosiarką do trawy, a niektórzy chodzą po mieście w strojach kąpielowych, okularach do pływania i dziecięcych oponkach do nauki pływania, gdyż obawiają się nagłego nadejścia potopu… Katalog dziwactw jest dosyć obszerny i w zasadzie czujemy się w tym miejscu zamieszkanym przez wariatów jak w mieście, którego ulicami przemykają członkowie Najgorszej Kapeli Świata. W zasadzie każdy z bohaterów opisywanej książeczki nadawałby się na mieszkańca tamtego miasta. A i rysunek dosyć podobny, bo utrzymany w sepii.
Ciekawostką jest to, że te z pozoru oderwane historie, połączone szaleństwem głównych ich bohaterów, w kilku miejscach łączą się w inny sposób, w technice znanej z Najgorszej Kapeli Świata, a w kilku innych wyglądają jak kadry wycięte z tego komiksu. Stanowią część Uniwersum Fernandesa.
Mottem zbiorku jest cytat z Machado de Assisa (1839–1908; brazylijski poeta i pisarz): myślałem, że szaleństwo to wyspa, ale okazuje się, że to cały kontynent. Jakże na czasie, prawda?
Bardzo dużo o zawartości tej książeczki mówi podtytuł: mały katalog zaburzeń umysłowych. Wszystkie postacie, które spotykamy na jego kartach mają nieproporcjonalnie wielkie łepetyny i dosyć dziwaczne problemy… Ktoś słyszy w głowie pieśni zmarłych śpiewaków operowych, ktoś inny uważa że jest kosiarką do trawy, a niektórzy chodzą po mieście w strojach kąpielowych, okularach do pływania i dziecięcych oponkach do nauki pływania, gdyż obawiają się nagłego nadejścia potopu… Katalog dziwactw jest dosyć obszerny i w zasadzie czujemy się w tym miejscu zamieszkanym przez wariatów jak w mieście, którego ulicami przemykają członkowie Najgorszej Kapeli Świata. W zasadzie każdy z bohaterów opisywanej książeczki nadawałby się na mieszkańca tamtego miasta. A i rysunek dosyć podobny, bo utrzymany w sepii.
Ciekawostką jest to, że te z pozoru oderwane historie, połączone szaleństwem głównych ich bohaterów, w kilku miejscach łączą się w inny sposób, w technice znanej z Najgorszej Kapeli Świata, a w kilku innych wyglądają jak kadry wycięte z tego komiksu. Stanowią część Uniwersum Fernandesa.
Mottem zbiorku jest cytat z Machado de Assisa (1839–1908; brazylijski poeta i pisarz): myślałem, że szaleństwo to wyspa, ale okazuje się, że to cały kontynent. Jakże na czasie, prawda?
qba
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz